To, co już jest, właściwie jest zawsze trud: definiowalne. Dopiero przeszłość poddaje się łatwo, oceanom, diagnozom i analizom, tyle że - zdając sobie z tego sprawę, czy nie - w bilansach tych i ujęciach post factum nadajemy jej wysoce subiektywny kształt. Gra o sensy toczy się właściwie zawsze, ale najbardziej dogodnym polem dla jej prowadzenia jest właśnie to, co już się dokonało. Wspomnienia, pamięć, wyobraźnia, nasze ja, które to wszystko nagina do swoich pragnień lub tylko urazów, zawsze: własnych punktów widzenia - oto czym jest dla Harolda Pintera przeszłość, pozornie tak jasno określona faktami, które się na nią składają. Dawne czasy (Old Times) Pintera są sztuką niezwykle wieloznaczną, by nie powiedzieć: dwuznaczną. Jak zwykle u tego dramaturga w łatwej anegdocie fabularnej ukryte zostały treści głębsze, o wymiarze egzystencjalnym a wymowie głęboko sceptycznej. Ten utwór relatywizuje wszystko przenosząc sens istnienia