„Handlarze gumek” Hanocha Levina w reż. Adama Sajnuka w Teatrze 6.piętro w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Paulina Pander

Do apteki prowadzonej przez Berlo (olśniewająca Katarzyna Dąbrowska) przychodzi po tytułowe gumki Johanan (fantastyczny Borys Szyc), prostą wydawałoby się transakcję nieco komplikuje przybycie Sprola (wspaniała rola Grzegorza Małeckiego) z dwiema aż walizkami inkryminowanych przedmiotów – 10 tysięcy sztuk, które odziedziczył był po tatusiu. I tak zawiązuje się niezwykły miłosny trójkąt, w którym nasi kochankowie będą wobec siebie na wzajem żywić wielkie nadzieję i – wzajemnie się sobą rozczarowywać.

Zastanawiam się, czy wyszedłem z teatru w dobrym, czy też – w nostalgicznym nastroju. No bo z jednej strony - Levin jak nikt potrafi przypomnieć - używając dość wyrafinowanych metafor, a niekiedy waląc prosto z mostu o tym, że z dnia na dzień jesteśmy starsi, że nie tylko wiotczejemy, ślepniemy, że nie tylko zaczynamy potrzebować aż dwudniowego rozbiegu (sic), ale i z wiekiem coraz trudniej wpuścić kogoś do swojego serduszka, chociaż tak bardzo by się chciało... Kurczę, to wszystko jakby wiemy (słusznie w finale zauważa Berlo, wspominając wyjście do teatru na komedię), ale mimo wszystko takie memento mori zawsze jakoś wytrąca z pantałyku, prawda?

Z drugiej jednak strony - proszę się jednak nie spodziewać smętnego moralitetu, bynajmniej. Spektakl jest momentami nieprawdopodobnie zabawny, a kilku scen po prostu nie da się odzobaczyć, „wyprawa” Sprola i Johanana do Texasu czy scena wyuzdanego seksu Johanana z Berlo to po prostu majstersztyki.

No więc ździebko wytrącony z pantałyku donoszę, że - rzutem na taśmę - honoru właśnie się kończącego niedobrego sezonu obronili Handlarze Gumek. Oglądamy do łez wzruszający, ale i jakoś po franciszkańsku pogodny, fantastycznie wymyślony i brawurowo zagrany (oraz zaśpiewany), po prostu - śliczny spektakl.

(recenzja 2. próby generalnej)