SALĘ Teatru Polskiego zaległa grobowa cisza, gdy szła wolno w górę kurtyna przed premierowym przedsta­wieniem szekspirowskiego "Hamleta". Zza rampy powiało na salę chłodem wypadków i nieogarnionych katastrof duszy ludzkiej, katastrof, których za chwilę mieliśmy się stać świadkami. Wkrótce podpłyną ze sceny słowa największego tragika wszystkich czasów - Wiliama Szekspira. Zaczną się dziać dziwy - ludzkie słabostki i zbrodnie, podłości i ta duża słabość, której nieśmiertelnym wyrazem został "Hamlet". Ale słabość - czy jest to wyjaśnienie czegokolwiek, czy jest to chociażby próba szukania jakiegokolwiek nawiązana dla tej postaci, wokół której powstał olbrzymi nasyp komentatorskich wypo­wiedzi, tłumaczeń na język codzienności, zakusów interpretacji. Niczego to jak wiele innych określeń nie wyjaśni. Nie wyjaśni nawet ułamka tej przebo­gatej osobowości. Nie mamy tutaj za­miaru podawać jakiegokolwiek klucza do rozwiązana za