Trzydziestopięciolecie Teatru Stu każe po­dumać nad marszrutą tego flagowego okrętu alternatywy pod dowództwem Krzysztofa Jasińskiego: od politycznego i estetycznego buntu do dobrze prosperu­jącej firmy komercyjnej. Kto wie, może lepsza taka ewolucja od upartego trwania przy wygasłym ognisku i odcinania kupo­nów od górnej młodości? Zwłaszcza że poza popularnymi benefisami powstało tu niedawno parę ważnych przedstawień (pierwszy "Opis obyczajów" Mikołaja Gra­bowskiego), zaś na co dzień krakowska scena produkuje porządne, acz tradycyj­ne tytuły ("Ich czworo" z Dorotą Segdą i Jackiem Romanowskim, śmieszne i przenikliwe). Na jubileusz Jasiński wy­stawił "Hamleta", widowiskowością i roz­machem bijąc na głowę teatry sto razy le­piej wyposażone. Czegóż tu nie ma: i tre­sowane szczury, i most zwodzony nad ba­senem, w którym Ofelia "naprawdę" znika pod wodą, szermierka jak z najlepszych filmów płaszcza i szpady. Tak realizowana tragedia Sze