Każda kolejna inscenizacja "Hamleta" jest nie tylko nową wersją tragicznych wydarzeń w Elsynorze, ale także sposobem widzenia świata i teatru przez następne pokolenia reżyserów, scenografów, aktorów. To ostatnie zastrzeżenie niezbędne jest zwłaszcza w przypadku najnowszej inscenizacji w warszawskim Teatrze Dramatycznym. Przygotował ją Andrzej {#os#1332}Domalik{/#}. "Hamlet" w Dramatycznym ma dwóch "współczesnych" oj­ców - Barańczaka i Domalika. Poeta-tłumacz w sposób per­fekcyjny połączył cztery elementy - wierność, zrozumiałość, poetyckość i sceniczność. Wypada do nich dorzucić niezmier­nie ważną współczesność języka przekładu, która powoduje, że problemy duńskiego księcia stają się nam bliższe. Jeszcze bardziej współczesna jest teatralna wizja Domalika. Młody reżyser znając reguły percepcji widza (przydało się do­świadczenie filmowe) skraca monologi i kondensuje akcję i wydarzenia. Ale zachowane są prawie wszystkie naj