O inscenizacjach "Hamleta" na scenie polskiej można by napisać pasjonującą książkę. Byłaby to książka może bardziej o przemianach psychiki narodu, a mniej o dziele Szekspira. To jednak, że do powstałego przed wiekami dramatu każde kolejne pokolenie może dopisywać nowe karty, odnajdywać w nim swoiste dla siebie i swojej epoki dylematy, stanowi o wartości ideowo-artystycznej dzieła. Owa niezwykła pojemność "Hamleta" skusiła już niejednego reżysera, który nie uciekając się do rewelacji natury formalnej, poszukiwał własnej interpretacji. Tak też stało się w przypadku Gustawa Holoubka. Nie było to jego pierwsze spotkanie z "Hamletem". W latach sześćdziesiątych na deskach Teatru Dramatycznego w Warszawie Gustaw Holoubek przywdział strój duńskiego królewicza. Był to Hamlet intelektualista i pasjonat. Dziecię wieku zagrożonego i sparaliżowanego widmem klęski atomowej. Zadawał pytanie o sens wszelkiego istnienia. Po latach powrócił Holoubek do