Wystawienie "Halki" w przebudowanej Operze Warszaw­skiej jest wydarzeniem w naszym życiu muzycznym i na­leży bezsprzecznie do najciekawszych powojennych premier operowych. Stało się to przede wszystkim dzięki nowatorskiej, odkrywczej inscenizacji i reżyserii Leona Schillera. "Halka" ma u nas piękne tradycje w dziedzinie muzycz­nego wykonania. Lecz tra­dycji dobrego aktorsko i re­żysersko przedstawienia do nie­dawna nie posiadała. Ta postępowa demaskatorska opera uka­zywała się w okresie 20-lecia jako ckliwy romans panicza z wiejską dziewczyną w opako­waniu mętnego, "bezkonfliktowego" solidaryzmu społecznego. Takiej "koncepcji" sprzyjała panosząca się wówczas "sztampa operowa", banał i prymitywizm reżyserii, drewniactwo aktorskie spotykane u najwybitniejszych nawet śpie­waków i całkowity brak tro­ski o dramatyczną jakość przedstawienia. Usiłowania niektó­rych śpiewaków jak np. Mo­krzyckiej,