W WARSZAWSKIM Informatorze Kulturalnym "Obora" Helmuta Kajzara zaopatrzona została w następującą zachętę-streszczonko; "Komedio-baśń o latach 50-ych. W Instytucie Zootechniki krowy zaczynają mówić, ludzie myśleć." Zachęcony tak słodką i bułhakowowską perspektywą, czym prędzej wsiadłem w autobus i udałem się na Marszałkowską do Teatru Małego, aby dać Helmutowi Kajzarowi szansę trzecią i ostatnią...

Należy bowiem Helmut Kajzar do licznego w PRL zastępu twórców typu "sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem" - Helmut Kajzar sam pisze dramaty, sam reżyseruje, sam także zajmuje się komentowaniem własnej twórczości przy pomocy licznych wynurzeń teoretycznych oraz manifestów. Najbardziej znamienną cechą twórczości dramatyczno-reżyserskiej Helmuta Kajzara jest jej swoista katalogowość: prześledzić w niej można historię polskiego teatru współczesnego (i nie tylko) od roku 1962, tzn. roku, w którym Helmut Kajzar zaczął się teatrem parać. Mieliśmy więc w teatrze Helmuta Kajzara kolejno: Szajnę i Grotowskiego, Gombrowicza, Różewicza i Jarockiego, Wyspiańskiego, Świniarskiego i Teatr Otwarty, ostatnio Kantora i parę innych stylów, gatunków oraz mód. Najnowszym osiągnięciem Helmuta Kajzara jest manifest pt: "Manifest Teatru Meta-Codziennego", w którym chodzi o to, że teatrem jest wszystko: "patrzenie przez okno", "zamykanie i otwieranie drzwi", "roz