Protest i oburzenie wywołane i przedstawieniem są u nas dobrą sprawę zjawiskiem bez precedensu, przynajmniej w oślich latach. Owszem, zdarzały się spektakle mniej czy bardziej dyskutowane, "kontrowersyjne", zdarzały się czasem i skandale, wywoływane na ogół przez zbyt prostacki stosunek reżysera do rzeczywistości, literatury, aktorów bądź publiczności. Ale ujęcie "Warjacji" odbiega od sposobu, w jaki widownia reagowała na wszelkie wydarzenia ponadprzeciętne. Nie ma bowiem w "Warjacjach" ani szargania świętości, ani obrazy moralności, ani deptania godności ludzkiej widza. Przeciwnie, jest ogromna dyscyplina twórcza zarówno w konstruowaniu literackiego "scenariusza", jak w organizowaniu przestrzeni plastycznej i dźwiękowej, jest precyzja, wreszcie - choć to straszne pisać takie banały - o coś w tym wszystkim chodzi. Zapewne, niełatwo określić o co. Określić słowami, zdaniami, recenzją. Ale takie trudności pojawiają się zawsze, gdy mamy do cz