Sztuki Ingmara Villqista przeszły jak burza po pol­skich scenach. Omijano jednak pierwszą z nich, "Oskara i Ruth", utrzyma­ną w innej tonacji od póź­niejszych "bebechowatych" dramatów, nasyco­nych goryczą i przeraże­niem egzystencjalnym. I choć także ta sztuka pod­szyta jest niepokojem, nawet lękiem przed jałowie­niem powszechnego życia, to jednak kipi w niej energia walki o przetrwanie. W interpretacji Agnieszki Matusiak i Arkadiusza Jaku­bika, prowadzonych reżyser­ską ręką Jana Buchwalda, "Oskar i Ruth" są grą o miłości, w której partnerzy nawza­jem badają jej naturę i własne reakcje, sięgając po wiele ist­niejących w kulturze wzorców. Przywołują więc na prawach cytatu sceny wzniosło-patetyczne, sceny melodramatyczno-sentymentalne, sytu­acje groteskowe i tragiczne. Zmienność nastrojów, kon­frontacja wzniosłości z bru­dem życia, wielkości z nędzą to zasada tej gry, w której wszystko się może zdarzyć i zmienić oprócz jedne