Pisanie, że Anna Seniuk jest aktorką wybitną, jest czymś na wskroś banalnym. Świadczą o tym role filmowe i telewizyjne, ale przede wszystkim teatralne u Jarockiego, Swinarskiego, Hübnera, zagrane na deskach Starego Teatru w Krakowie, Powszechnego i Ateneum w Warszawie. Ostatnio zaś na scenie narodowej - pisze Jan Bończa-Szabłowski w Rzeczpospolitej.

Określenie "Anna Seniuk [na zdjęciu], aktorka Teatru Narodowego" w równym stopniu przynosi chwałę Annie Seniuk, jak Teatrowi Narodowemu. To, co najbardziej cieszy, to fakt, że profesor Seniuk jako aktorka narodowej sceny stale zaskakuje kreatywnością. O skali jej talentu dobrze świadczą role tak różne, jak Kulka w "Kosmosie" Gombrowicza, Czekowa w "Miłości na Krymie" Mrożka, Lewiwa w "Udręce życia" czy Selma w "Twórcach obrazów". Role - kamienie milowe. I to zagrane w ostatnich latach. Do dziś mam w uszach, jak wspólnie z Janem Englertem profesor Seniuk wystąpiła w roli narratora 12 wieczorów z "Panem Tadeuszem" w reżyserii Piotra Cieplaka. Mistrzostwo najwyższej próby. Piszę "profesor Seniuk", mimo że jestem absolwentem warszawskiej polonistyki, więc z panią Anną nigdy nie miałem zajęć. Wiedziałem jednak o nich od dawna, bo uczenie w szkole przy ul. Miodowej było zawsze jej wielką pasją, a myślę nawet, że rodzajem posłannictwa. Seniuk d