"Ballyturk" Endy Walsha w reż. Przemysława Wasilkowskiego w Teatrze Soho w Warszawie. Pisze Tomasz Teodorczyk z Akademii Psychologii Procesu.

"Świadomości samego siebie nabieramy poprzez relacje z drugim człowiekiem i to właśnie sprawia, że ta relacja z innym człowiekiem staje się nie do zniesienia". Michel Houellebecq Dwóch facetów w dziwnym pomieszczeniu, jeden mocno ekspresyjny, nieomal histeryczny, drugi z pozoru bardziej opanowany, trochę jak starszy brat. Co chwila zmieniają ciuchy, wchodzą ze sobą w interakcje, w których początkowo nie wiadomo dokładnie o co chodzi. Po dłuższej chwili zaczynamy rozumieć, że wymyślają i opowiadają sobie historie o mieszkańcach Ballyturk i odgrywają je między sobą. Od czasu do czasu prześwituje coś, co wydaje się mieć związek z ich relacją wobec siebie, jednak obaj skrzętnie to omijają, rytualizują, skupiając się na życiu owego wymyślonego miasta. Jest coś fascynującego w ich zmiennych interakcjach, szerokim wachlarzu ról i emocji osób, które odgrywają, oraz niejasnym przekonaniu, że przecież wymyślone historie i role mieszkańców B