Gioacchino Rossini w okresie młodzieńczej twórczości jest wskrzesicielem opery komicznej (opery buffo). Jednym z pierwszych utworów tego typu, które weszły na trwałe do repertuaru scen muzycznych jest "Włoszka w Algierze", napisana przez 21-letniego kompozytora w ciągu jednego miesiąca. Wystawiona w 1813 w Wenecji, przyjęta była entuzjastycznie. Wpłynęły na to poza cechami gatunku (optymizm libretta, lekkość muzyki) akcenty patriotyczne. Wenecja była pod rządami Austrii, a w ariach Izabelli pojawia się często słowo ojczyzna i wolność. Dlatego również została dość szybko wystawiona w Warszawie (rok 1819), budząc ogólny zachwyt i sympatię szczególnie patriotycznej młodzieży. Libretto tłumaczył Wojciech Bogusławski. Słyszał operę Chopin wśród innych oper Rossiniego pokazanych nad Wisłą. "Włoszka w Algierze" jest trudna dla śpiewaków, trudniejsza od "Cyrulika" ze względu na sceny zbiorowe. Obecna inscenizacja w Warszawie jest pierwszą po