OBECNY repertuar teatrów warszawskich stoi pod znakiem Gombrowicza. Na zaspokojenie apetytu toscenizato-rom nae wystarcza jego trzech głównych sztuk. Sięgnięto ponadto do adaptacji scenicznych z prozy i do utworu nie wykończonego, który zresztą okazał się materiałem wdzięcznym dla prezentacji. Odnotowawszy dla kronikarskiego porządku adaptację "Transatlantyku", jak również "Ślub", którego inscenizacja w Teatrze Współczesnym jeszcze raz przekonuje do tezy wyrażonej przez waszego sprawozdawca ze znakomitego i bardzo przejrzystego przedstawienia w teatrze "Wybrzeże", że jest to dzieło do dna wyczerpujące n'uirt egocentrycznego narcyzmu autora, pokrótce należy omówić "Operetkę" w Teatrze Dramatycznym i "Iwonę, księżniczkę Burgunda" w Teatrze Współczesnym oraz zatrzymać się na chwilę na "Historii" jako prapremierze w Piwnicy Wandy Warskiej. "Operetka" Witolda Gombrowicza to materiał dla teatrów niezawodny, pod warunkiem, że w niemal czterdziestoo