"Rytuał" Ingmara Bergmana w reż. Iwony Kempy z Teatru im. Słowackiego w Krakowie na 36. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Szymon Spichalski w portalu Teatr dla Was.

Polityka i sztuka mają jedną wspólną cechę: okrucieństwo. Rządzący potrafią skanalizować moc kodeksów prawnych i ustaw w narzędzie opresji względem jednostki. Ale i artyści, dzierżący w swoim ręku władzę nad kulturowymi pojęciami, są w stanie stworzyć pewien rodzaj symbolicznego naznaczenia człowieka. Obie sfery przenikają się wzajemnie, zarówno na polu ideowym, jak i praktycznym. Często wchodzą w konflikt: już ponad dwa tysiące lat temu Frynichos musiał bronić swojego "Zdobycia Miletu" przed ateńską wierchuszką i publicznością. "Rytuał" Ingmara Bergmana jest traktowany jako głos reżysera w sprawie artystycznej wolności słowa i jej relacji względem społeczno-politycznych norm. Film z 1969 roku miał być odpowiedzią twórcy na krytyków, którzy sprzeciwiali się objęciu przez niego posady dyrektora Królewskiego Teatru Dramatycznego w Sztokholmie. Bergman dopiął swego i uczynił Dramaten jedną z najlepszych scen II połowy XX wieku.