Sławomir Mrożek należy do tych nielicznych zawodowych dramaturgów, którzy piszą dużo, systematycznie i dobrze. W następnym roku minie trzydzieści lat od jego dramaturgicznego debiutu, od pierwszego wystawienia "Policjantów" w warszawskim Teatrze Dramatycznym.

PRZEZ ten czas autor napisał około dwudziestu utworów - łącznie z jednoaktówkami - dla teatru średnio co półtora roku oddając nową pozycję do prób i niemal w pełnej zgodzie z tą regułą w ciągu ostatnich sześciu lat odbyły się cztery premiery jego utworów. Wszystkie na scenie Teatru Polskiego. Wszystkie w reżyserii Kazimierza Dejmka. Przypomnijmy: "Ambasador" (1981), "Letnj dzień" (1984), "Kontrakt" (1986) i wreszcie "Portret" - ostatnia premiera z listopada. Jak zawsze w przypadku obserwowania twórczości autora piszącego tak dużo, każda nowa sztuka stwarza okazję do rozmaitych porównań. "Portret" z pewnością będzie wdzięczną sztuką do tego typu rozważań. Wywołuje bowiem szereg skojarzeń, porusza się w wielu rzeczywistościach, funkcjonuje w rozmaitych kontekstach. Już pojawiły się opinie, że jest to sztuka "znakomita". Byłbym ostrożny w podzielaniu takiej opinii, przynajmniej do czasu, kiedy "Portret" nie zostanie opublikowany w "Dia