W zrealizowanym we wrocławskim Teatrze Pol­skim "Śnie nocy letniej" Szekspira reżyserka Monika Pęcikiewicz powraca do swoich ulubionych tematów: ludzkiej potrzeby manipulacji innymi, bu­dowania relacji podległości i seksualności jako głów­nej formy przemocy. Tym razem te puzzle składają się w obraz świata ludzkich zombi, które, żeby cokol­wiek poczuć, potrzebują coraz silniejszych bodźców, celebrytów traktujących życie jako serię odgrywa­nych scen. Zamiast ateńskiego lasu mamy plan filmo­wy mający uruchamiać skojarzenia z "Satyriconem" Federico Felliniego. Spektakl zaczyna projekcja poru­szających nagrań z castingu. Reżyser/Oberon i jego pomocnik/Puk poddają aktorów upokarzającym zadaniom, z sadystyczną przyjemnością obnażają ich kompleksy, ujawniają napięcia w grupie, co rozwinie się w kolejnych scenach spektaklu/filmu, podczas których bohaterowie w różnych konfiguracjach będą się nawzajem poniżać i gwałcić psychicznie i fizycz