W sopockiej inscenizacji "Pokojó­wek" Krzysztof {#os#6039}Nazar{/#} zrezygnował z postaci Pani. Mniejsza o powody takiej decyzji. Bardziej interesujące wy­dają się bowiem jej konsekwencje, które odsłoniły - przynajmniej prze­de mną - zupełnie nowe warstwy sztu­ki Geneta. To demaskatorskie niegdyś dzieło, obnażające mieszczańską grę pozorów, dziś - mimo zadziwiającej wolty rzeczywistości - coraz chętniej bywa odsyłane do lamusa. Kogo inte­resuje bunt sług nienawidzących swo­jej chlebodawczyni za to, że upoka­rza je swoją udawaną dobrocią i za to, że zagarnia dla siebie wszystkie atry­buty kobiecości? Przytłumienie spo­łecznej motywacji w relacjach boha­terek osłabia, przynajmniej dla mnie, zarzut anachroniczności. Więcej - przenosi ciężar tekstu na wrażliwość absurdalną. Tę, którą Camus odkrył niegdyś w micie o Syzyfie. Skąd absurd? Stąd, że w świecie po­kojówek, zamkniętym, odizolowanym od milczącego kosmosu, wypełnio­n