Sławomir Mrożek sam określił kształt sceniczny "Garbusa". Umieścił sztukę w zarysowanej przestrzeni, nadał kształt postaciom, obmyślił i scharakteryzował sytuacje. Mogłoby się wydawać, że inscenizator ma więc zadania stosunkowo proste. Tylko sia­dać do tego wehikułu i - uruchomić motor! Otóż to właśnie okazało się znakomitą okazją do wykaza­nia mistrzostwa Jerzego {#os#1115}Jaroc­kiego{/#}. Ma on w dorobku spek­takle zbudowane z materiałów luźnych. Ma jedyny w swoim rodzaju majstersztyk, którego by się chyba nie dało powtó­rzyć, i który był ryzykiem a stał się sukcesem: "Akty" w warszawskiej Szkole Teatral­nej, zbudowane z fragmentów wybitnych dzieł, którym reży­ser potrafił nadać zachwycają­cą jednolitość. W "Garbusie" przyjmuje Jarocki przesłanki podsunięte przez autora. "Gra jego karta­mi", by się, posłużyć meta­forą Camusa. Na tym polega właśnie artyzm inscenizatora i jego twórcza siła. Jakaż pewność pos