Nie królewski, zwyczajny. Po zmianie dyrekcji, po miesią­cach przerwy - wreszcie ot­warcie sezonu w teatrze, który lata całe uchodził za wspaniale profesjo­nalny, modelowy. Uchodził słusznie, z pełnym pokryciem. Zawirowania lat 1980 i 1981 spo­wodowały, że teatr ze znakomitą ekipą, tradycją i atmosferą znalazł się na rozdrożu. Te lata kryzysowe zażegnano magicznie powołując na dyrektora w 1986 Zbigniewa Zapasiewicza, aktora stąd, Holoubkowego jeszcze. Zapasiewicz chciał zacząć efek­townie: adaptacją drugoobiegowej prozy Konwickiego z lat siedemdzie­siątych. Życie zweryfikowało te projekty. Zaczęto inaczej, niejako z koniecz­ności, czymś co było kolejnym nu­merem repertuarowym: "Niebezpiecz­nymi związkami" Christophera Ham­ptona, sztuką opartą na przesłynnej powieści Choderlosa de Laclos (1741--1803). Jako drugą inauguracyjną pozycję dano "Teatr czasów Nerona i Seneki" Edwarda Radzińskiego, dramaturga radzieckiego współczesnego - o