Wystawiona przez Stanisława Ró­żewicza "Stara kobieta wysiadu­je" nie jest spektaklem tak wybit­nym jak wcześniejsze inscenizacje drama­tów jego brata - "Kartoteka" i "Na czwora­kach" - zrealizowane na dużej scenie Teatru Narodowego przez Kazimierza Kutza. Stanisław Różewicz musiał czuć, że sztu­ka się zestarzała, bo wzmocnił ją motywami zaczerpniętymi z innych dramatów. Jednak niewystarczająco. Dlatego, gdy jeden z bo­haterów czyta książkę o atakach gazowych sprzed stu lat, a drugi komentuje, że jej miej­sce jest w antykwariacie - zrecenzował jed­nocześnie sporą część spektaklu. Trudno mieć pretensję do dramaturga. Kiedy cztery dekady temu napisał historię o siedemdziesięcioletniej kobiecie, w której odzywa się spóźnione pragnienia dziecka - bezbłędnie przewidział szaleństwo inży­nierii genetycznej i sztucznych zapłodnień. Ale reżyser dziś biorący tę sztukę na warsz­tat powinien przynajmniej zaznaczyć, że to, co kiedyś