W..Kronikach królewskich" Wyspiańskiego wystawio­nych przez Ludwika René centralną sceną spektaklu jest scena śmierci Barbary Radziwiłłówny. Zmagania Zygmunta Augusta o siłę królewskiej władzy i o własne szczęście - wieńczy ta śmierć, a w jej godzinie król jest już tylko cierpiącym człowiekiem. He­ros nagle zmalały, którego stać na rozrzutność osobistego cierpienia, na luksus prywatnej tragedii, bo ta ni­czego nie zmienia na wielkich histo­rycznych planach. Pogodny, renesan­sowy czas - król mógł być wtedy silnym władcą i słabym człowiekiem. W niecałe sto lat później - jest rok 1655 - król, który był słabym czło­wiekiem, był równocześnie politycz­ną marionetką. Jak Jan Kazimierz z fragmentu dramatu Słowackiego. Ale miejsce herosa w koronie za­jął inny bohater - zwyczajny szlach­cic z innego dramatu Słowackiego. Mógłby o sobie powiedzieć słowami Czarnieckiego: "Jam nie z soli...", własnym cierpieniem dźwignął się wzw