O TYM, że Fredro był wiel­kim komediopisarzem, że był w każdym calu artystą, że był realistycznym malarzem śro­dowiska szlacheckiego swej epo­ki, że miał znakomity, wciąż mło­dy, nigdy nie starzejący się humor, że gdy trzeba, był złośli­wym karykaturzystą - że pozo­stanie na zawsze w historii pol­skiego teatru żywym pomnikiem naszej tradycji - wiemy wszy­scy doskonale. Ale stuletnia komedia "Damy i huzary", nasuwa jeszcze jedną refleksję. Oto przy chodzi nam na myśl, że Fredro obdarzony był niepospolitą odwa­gą. Bo wielkiej odwagi cywilnej trzeba było na to, by w ten wła­śnie sposób przedstawić ludzi z własnej sfery, ze swego najbliż­szego otoczenia. Molier, pisząc swe satyryczne sztuki na dworsko-mieszczańskie środowisko mógł czynić to z ła­twością: nie należał nigdy do tej sfery. Skromny syn zegarmistrza, pochodzący z "dołów", mógł o wiele łatwiej spoglądać z góry na tych ludzi, od których dzielił go dystans. Al