WYBACZĄ mi czytelnicy, że za­czynam od analizy komedyjności sztuki, a nie od jej treści. Trudno. Aleksander Fredro w spra­wach światopoglądowych poszedł nie o wiele dalej niż pan Ignacy, domow­nik i krewny Jenialkiewicza, uosabia­jący praktyczny rozum dobrego zie­mianina... Inna rzecz, że Fredro rea­lista stworzył postaci żywe, pełnokrwiste, a język jego iskrzy się całą gamą barw tęczy. Boy-Żeleński pisząc o "Wielkim człowieku do małych interesów" po­wiedział, że Fredro "chciał nam po­kazać jednego głupca, a pokazał całe ich gniazdo, całą kolekcję: młodych, starych, w sile wieku, durniów pie­szych i konnych, zamożnych i go­łych". I rzeczywiście. Patrzymy na nich jak na ubożuchnych duchowo i moralnie pasożytów, zajętych spra­wami dobrej partii małżeńskiej, lub też durniów i chytrusów, marzących o "piastowaniu" urzędu dyrektor­skiego. Czy wobec tego śmiech nasz jest taki sam jak za czasów Fredry? Chy­ba nie. Inaczej