Podobno Janusz {#os#14173}Głowacki{/#}, od dziesięciu lat mieszkaniec No­wego Jorku, robi karierę w świecie. Jego sztuki są grane na Wschodzie i Zachodzie, czyli czegóż chcieć więcej. Nie wiem, jak jest naprawdę, nie byłem, nie widziałem, ale wierzę na słowo. Głowacki przez cale tata sześćdziesiąte i siedemdziesią­te był literackim kronikarzem tzw. warszawki inteligencko-artystycznej z domieszką lumpenfascynacji a la Marek Nowakowski, ale od dawna, po­wiedzmy od powieści "Moc truchleje" (o Stoczni Gdańskiej roku 1980), ma ambicje więk­sze: pisanie o polityce, wła­dzy, a także problemach społecznie ważniejszych niż ducho­we perturbacje nietrzeźwych artystów w Spatifie. Nie wiedzieć dlaczego tam­te wcześniejsze utwory były o wiele lepsze. Na dorabianie teorii nie ma tu miejsca, więc muszę poprzestać na gołosłownym stwierdzeniu, biorąc zań najzupełniej prywatną odpowiedzialność. "Fortynbras się upił" najnowszy dramat Głowackieg