O sztuce Durrenmatta "Fizycy" pisałam na krótko przed jej pre­mierą w "Ognisku Polskim" w Londynie. Pisałam na podstawie oglądanych w ciągu ostatnich lat przedstawień w londyńskim tea­trze "Aldwych" w reżyserii Peter Brooka i w warszawskim Teatrze Dramatycznym w inscenizacji Ludwika Rene. Wszystko co mo­głam powiedzieć o samej sztuce, o jej olśniewającej teatralności, o wstrząsającym grozą problemie dzisiejszych czasów, o pełnej na­pięcia i nieoczekiwanych rozwią­zań akcji - powiedziałam w po­przednim omówieniu. Londyńskie przedstawienie w polskim teatrze spełnia wszystkie obietnice, jakie sama sztuka za­powiada. Przede wszystkim po raz już nie wtóry, a trzeci uświa­domiło mi ono jeszcze wyraziściej wartość tego utworu scenicznego, wagę jego moralnego problemu, a przy tym atrakcyjność i dowcip z jakimi został skonstruowany. Napisać komedię, czy tragiko­medię, a nawet tragi-farsę na te­mat, który czarnym grzybem z Hiroszimy wisi nad