Choć bez wątpienia można było wyznaczyć linię tematów, jakie w tym roku były najważniejsze dla organizatorów festiwalu, to zadbano również o urozmaicenie estetyczne i zaprezentowano różne sposoby myślenia o teatrze najwybitniejszych artystów europejskich - o festiwalu w Avignonie piszą Marta Bryś i Monika Kwaśniewska.

Wiodącym tematem festiwalu było opowiadanie historii. Taka problematyka od razu nawiązywała również do zagadnień pamięci, zapomnienia, próby rekonstrukcji historii - w wielu spektaklach tych najbardziej traumatycznych - wojennych. Bez względu jednak na to, czy spektakle nawiązywały do wydarzeń z historii najnowszej, czy sięgały po opowieści mityczne, czy też podejmowały temat przemocy wkradającej się w relacje intymne, niezwykle często koncentrowały się na postaciach ofiar. Wszystkie wymienione powyżej zagadnienia mogłyby posłużyć jako klucz interpretacyjny polskiego reprezentanta na festiwalu - czyli "(A)polonii". Spektakl, choć tak świetnie wpisywał się w tematykę Festiwalu, w istocie jest logiczną kontynuacją dotychczasowych zainteresowań Warlikowskiego, często powracającego w swych spektaklach do kwestii pamięci, wojny i ofiary. O wydźwięku spektaklu w Avignonie zadecydowała w dużej mierze przestrzeń, w której został tam prezentowany