Jedni piszą, że to ballada ludowa, inni (także Stefania Ciesielska-Borkowska w "Łodzi Teatralnej"), że tragedia przeznaczenia. Tragedią przeznaczenia "Krwawe gody" nie są w żadnym razie. Postacią tra­giczną jest Edyp Sofoklesa: jeszcze zanim przyszedł na świat, przezna­czenie przez usta Pytii delfickiej orzekło, że stanie się ojcobójcą i że poślubi swą matkę; Edyp nie po­trafi uciec przed tym wyrokiem - im bardziej usiłuje zapobiec kata­strofie, tym bardziej się do niej zbliża. Nie ma w nim "winy tra­gicznej", bo cechą bohatera trage­dii przeznaczenia jest właśnie nie­winność; przecież Edyp zabija ojca w obronie własnej, napadnię­ty przez jego świtę, a matkę poślu­bia nie wiedząc, że to matka, i nie­jako z woli ludu, który ofiaruje mu królestwo i królową w nagrodę za zgładzenie Sfinksa. Natomiast w "Krwawych godach" wszyscy są winni, nie najmniej Matka, która wychowuje syna w atmosferze zbrodni i namawia go do pogoni i zemsty. "K