Wejście na widownię zagradzają dwie duże, skrzyżowane ze sobą deski. Wyg­ląda to jak prowizoryczne zabezpiecze­nie nieczynnej sztolni lub grożącego za­waleniem domu. Domu, do którego wchodzić nie należy. Na grubym sznurze łączącym deski wisi głową w dół wyp­chany kruk. Na stole, przy którym część oczekujących na rozpoczęcie spektaklu widzów pije herbatę, pomiędzy dwiema palącymi się świeczkami, postawiono puszczyka. Z głośników rozmieszczo­nych we foyer dochodzi szum wiatru i odgłosy nadciągającej burzy. Zawodzący wiatr, puszczyk i kruk to - znane dobrze z telewizyjnych horro­rów - stereotypowe znaki sztuki sięga­jącej po tematy sataniczne, przeżywają­cej obecnie renesans popularności. Do tej właśnie odmiany dwudziestowiecznej sztuki jarmarcznej nawiązuje również afisz przedstawienia, kusząc widza: "Prawdziwe oblicze diabła! Piękna He­lena Trojańska! Siedem Grzechów Głównych! Mrożąca krew w żyłach prawda o Fauście!