Oczekiwania były duże, je­szcze większe chyba plotki. Teatr Dramatyczny m. Warszawy, scena niegdyś bardzo ważna w kraju, o niepowtarzalnej historii, obdarzana dużym zaufaniem widowni, przeszła przez bardzo trudny okres. Wiadomość więc o nominacji dyrektor­skiej dla Zbigniewa Zapasiewicza przy­jęto jak wieść o szczęśliwym wydarze­niu. Emocja budziła zwłaszcza zapowie­dziana adaptacja powieści Konwickiego, która miała - przynajmniej w założeniach - jakoś określić ten teatr. Powieść mówi sporo o współczesności, stąd ogromna cieka­wość, jak teatr, parzy placu Defilad po­każe zdarzenia, kt6re autor usytuował właśnie koło Pałacu Kultury. Niestety, przedstawienie z rozmaitych powodów oddaliło się. Jak wieść niesie, w bliżej nieokreśloną przyszłość. Zamiast tego mamy duże farsy i tea­tralne zabawki. I niezbyt udaną próbę teatru politycznego. Sztuka radzieckie­go dramaturga Edwarda Radzńskiego "Teatr czasów Nerona i Seneki", pozo