TO już trzecia po wojnie w Krakowie inscenizacja "Fantazego" Juliusza Słowackiego.W takiej sytuacji istnieje zawsze duża pokusa skonfrontowania nowej scenicznej wersji z poprzednimi, w krótkim sprawozdaniu recenzyjnym trzeba ją jednak odrzucić, przypominając jedynie, że każda z tych realizacji zupełnie inaczej interpretuje zarówno sam utwór jak i ustawiającą go rolę Fantazego, oraz że twórcą pierwszej powojennej inscenizacji krakowskiej w 1946 roku (kreującym też postać Fantazego) był Juliusz Osterwa, drugą zaś premierę (w r. 1954) przygotował w tym samym teatrze Henryk Szletyński (z Hugo Krzyskim jako Fantazym).

Autorem trzeciej, obecnej inscenizacji "Fantazego" - tym razem w Starym Teatrze - jest Konrad Swinarski. To bardzo interesująca propozycja, może nie tyle jako przedstawienie co w odniesieniu do niektórych postaci. Od dotychczasowych ujęć odbijają wyraźnie przede wszystkim Idalia Mirosławy Dubrawskiej, Rzecznicki Wiktora Sądeckiego i Hrabina Respektowa Zofii Niwińskiej. Romantyczna egzaltacja Idalii jest dla Dubrawskiej jedynie karnawałową maską, której nawet nie nakłada na twarz, bawiąc się nią jak wachlarzem. Odrzuca tę maskę zupełnie dopiero na cmentarzu w scenie gwałtownego wybuchu Fantazego. Od tej chyba właśnie sceny wyszła Dubrawka w budowaniu postaci Idalii. Otóż kiedy Fantazy mówi o wspólnym samobójstwie - coraz gwałtowniej i namiętniej. Idalia patrzy na niego najpierw ze zdziwieniem, jak gdyby nie wierzyła własnym uszom, potem ze zdumieniem, które przechodzi w lęk: Dubrawka cofa się, przypatrując się Fantazemu tak jak gdyby go pierwszy r