Uroda tego spektaklu mieści się w scenografii Skarżyńskich: zabawnej, dowcipne;, parodystycznej, naturalistycznej i syntetycznej zarazem, dźwigającej rolę ilustracji i komentarza do wydarzeń scenicznych. Plastyka poddaje główny ton przedstawieniu, organizuje jego klimat. Sugeruje widzowi od pierwszego obrazu po ostatni nieautentyczność świata "Fantazego" - sztuczność. Życie tego świata jest życiem albumu, starej fotografii, klisz już zużytych, odłożonych do archiwum. Teatr w teatrze nie wzrusza, nie angażuje. Może tylko bawić, rozśmieszać. Postaci i sytuacje, problemy i obyczaj, poddane zostały absolutnej konwencjonalizacji. Wyciekło "serio", pozostała tylko gra, cały rytuał gestów: gestów dokonanych i zamierzonych. Dla widza, który z teatrem wiąże przede wszystkim funkcje zabawy, przedstawienie .Fantazego" w Starym dostarcza niemałej uciechy estetycznej. Swinarski zbudował je w konwencji groteskowo-komediowej. Przyjął jednak tonację ściszon�