Ideę falansterów wymyślił francuski socjalista utopijny Charles Fourier (1772-18370, a miały to być komuny skupiające po 1620 członków (taka właśnie liczba wynikała z obliczeń teoretyka) zamieszkałych we wspólnych osadach. Fourierowskie wspólnoty i podobne, organizowane wg doktryny Roberta Owena, zaczęły powstawać w Ameryce Północnej w pierwszej połowie XIX wieku. Żywot ich był jednak krótki, utopia nie dawała się urzeczywistnić, zwłaszcza w warunkach agresywnej ekspansji wolnokonkurencyjnego rozwoju młodej gospodarki amerykańskiej. Niemniej były to przecież próby szlachetnych fanatyków i marzycieli o społecznej jedności i harmonii, o takim ustroju i organizacji życia zbiorowego, które pozwalałoby na swobodny rozwój jednostki i pełną ekspresję jej duchowych, mentalnych i fizycznych możliwości. W falansterach, czyli dobrowolnych zrzeszeniach "produkcyjno-konsumpcyjnych", praca miała nie być przymusem, ale przyjemnością, dobra material