Według starego greckiego mitu Medea, którą porzucono, którą upokorzono, mści się, zabijając męża, jego przyszłą żonę, jej oj­ca - sama zaś z dziećmi ucieka. Inaczej u Eurypidesa. Starożyt­ny dramaturg każe jej zabić wła­sne dzieci, a darować życie ich ojcu, aby zemsta była pełniej­sza. Nić tradycji, wiążąca dzieło greckich tragików, urywa się na "Medei". Tutaj o ludziach decy­duje tyleż los, co i wolna wola człowieka, a jedyną bronią zdra­dzonego jest zdrada. Eurypides, na ileż to lat przed Szekspirem i jego "Otellem", stworzył naj­potężniejszy może i najbardziej wstrząsający dramat zazdrości i namiętności. W porównaniu z Sofoklesem, nade wszystko zaś z Eschylosem - Eurypides wydaje się bliższy i zrozumialszy, co oczy­wiście ma uzasadnioną przyczynę. Czas, w którym tworzył, był nie tylko okresem "potężnego rozrostu artystycznych sił ludu ateńskiego: śmiałość inicjatywy udzieliła się wtenczas także my­śli ludzk