Niezależnie od tego, czy tak jak romantycy będziemy widzieli w Don Kichocie bohatera, który nie godzi się na szarą i wyznaczoną przez niebłagalną konieczność rzeczywistość i kreuje własne światy, czy będziemy go odczytywali poprzez figurę błazna, to w kontekście performatywnego czytania w Teatrze Polskim warto zwrócić uwagę przede wszystkim na ogromną moc książek i literatury - o słuchowisku "Don Kichote" Szymona Kuśmidra w Teatrze Polskim w Warszawie piszą Karolina Rychter i Joanna Szumańska w portalu Teatrologia.info.

"Sam przypomina znak: wygląda jak chuda, cienka litera, która wypadła wprost z niedomkniętej książki". M. Foucault, "Słowa i rzeczy" Scena przygotowana do wyreżyserowanego przez Szymona Kuśmidra słuchowiska "Don Kichote", zrealizowanego przez Teatr Polski w Warszawie we współpracy z 2 Programem Polskiego Radia, otwierała się przed widzami szarością pustego wnętrza. W tym monochromatycznym wnętrzu dominantami wizualnymi były zbroja ustawiona pośrodku i armata z prawej strony. Minimalistyczna scenografia stanowiła doskonałą przestrzeń do żywiołu gry aktorskiej, a przedmioty umieszczone jako dekoracje zapowiadały świat pełen znaczeń z powieści Cervantesa. Aktorzy, czytając fragmenty powieści, wykorzystali oprócz głosu, swoje ciała. Ich ruch w stwarzaniu postaci był zdecydowany. Postaciami najbardziej poruszającymi - w sensie dosłownym i przenośnym - były Don Kichote, którego doskonale odegrał Mirosław Zbrojewicz i Sancho