Najważniejszym celem opery "Dla głosów i rąk" jest rozwój - estetyki, ludzi, myśli i instytucji; i zrozumienie, w jaki sposób proces rozwoju jest blokowany - pisze Michał Zadara dla e-teatru.

1. Instytucja jako zjawisko estetyczne Opera "Dla głosów i rąk" jest praktyczną refleksją na temat relacji instytucji opery do praktyk artystycznych w niej się odbywających. Skupia się ona na praktykach instytucjonalnych, a nie na zamiarach i tożsamościach ludzi, którzy tę instytucję tworzą: ci ludzie zawsze działają w ramach konkretnych przestrzeni instytucjonalnych. Te praktyki administracyjne nie są zwykle ujawniane, przez co nie podlegają refleksji - tymczasem są one kluczowe dla efektów estetycznych widocznych na scenie. To one umożliwiają produkcję dzieł sztuki i determinują ich kształt. Polityka instytucji determinuje estetykę dzieł. "Dla głosów i rąk" jest krytyką świata opery, ale sama będąc operą, nie stoi poza porządkiem, który krytykuje. Została stworzona i zamówiona przez instytucję, którą stara się krytykować. Opera "Dla głosów i rąk" jest jak pies gryzący człowieka, który mu przynosi jedzenie; jak dziecko atak