Pełne inwencji kierownictwo literackie Teatru Współczesne­go nie poskąpiło wysiłków, by zapoznać nas tym razem z tak bardzo odległą dramaturgią ja­pońską. Może się też poszczycić wprowadzeniem na polską sce­nę utworów tej dalekiej, egzo­tycznej dla nas literatury. Się­gnięto po sztuki jednoaktowe współczesnego pisarza japoń­skiego, Yukio Mishima. Jak wypadła konfrontacja tych sztuk z polskim widzem? Chyba niezbyt pomyślnie. Za­pewne znajdą one swych zwo­lenników wśród subtelnych mi­łośników japońskiej poetyki, jej pastelowego rysunku posta­ci i poetyckich nastrojów. Nie­stety nie należę do nich. Sztu­ki Yukio Mishimy wydają mi się nie tylko bardzo odległe od naszej konwencji literackiej i teatralnej, sztuczne i upozowane, lecz mają jeszcze kilka do­datkowych wad, utrudniających naszemn widzowi ich odbiór. Po pierwsze, są podwójnie wyob­cowane, więc jeszcze trudniejsze do zrozumienia, niż klasy­czne dzieła literatury japo�