26 maja odbyła się w Teatrze Polskim polska prapremiera dra­matu Strindberga "Eryk XIV". Jest to malowniczy dramat histo­ryczny, zbudowany na zasadach szekspirowskich, ale ze znamionami przemian gustu, jakie dzielą epokę elżbietańską w Anglii od epoki z przełomu stuleci XIX i XX. Taką uchwytną różnicą jest unikanie tru­pów na scenie. Mordowani tylko od czasu do czasu pojękują za kulisa­mi, bowiem Strinberg pisał w cza­sach mniej brutalnych, jeśli idzie o akcesoria niż epoka Szekspira. Trzyma się także ściślej historii niż jego mistrz w dziedzinie teatralnych kronik historycznych. Z tego wyraźnie wtórnego mate­riału, zarówno w stosunku do Szek­spira jak i wielkich romantyków, Teatr Polski uczynił widowisko efek­towne, uwodzące barwnością i pięk­ną grą całego zespołu. Trudno by się dopatrzyć jakichś luk aktorskich. Zresztą nawet epizody były obsadzone przez wybitne siły co zawa­żyło na harmonijnym kształcie przedstawienia. Jeże