W 431 roku przed naszą erą Sofokles wystawiał "Króla Edypa" w amfiteatrze ateńskim. Amfiteatr antyczny odbiegał wyraźnie kształtem od współczesnego teatru. Widownia spływająca półkolem ku scenie zwanej orchestrą powodowała, że aktorzy podczas gry otoczeni byli przez widzów z trzech stron. O ile przy tym widzowie siedzący w najniższych rzędach patrzyli na wykonawców w sposób zwyczajny, to jest, że linia ich wzroku była równoległa do powierzchni ziemi, o tyle wyższe rzędy spoglądały pod różnymi kątami, tworzącymi w zależności od miejsca rozmaite deformujące skróty. Widzowie w najwyższych rzędach znajdowali się już w znacznej odległości od orchestry, co przy ówczesnym braku urządzeń optycznych w rodzaju lornetki utrudniało widzenie. Zacierały się rysy twarzy aktorów, malały ich sylwetki. Dlatego mimikę aktorską zastępowano bardziej czytelnymi maskami, zmienianymi przez wykonawców w związku z aktualną sytuacją tragiczną, komic