Jakiś uliczny zespół gra i śpiewa, że "dzisiaj wielki bal w operze". Jest dziad i żołnierz-inwalida, z fascynacją o wiel­kim balu śpiewa kwiaciarka, kurewka, oberwańcy. Trzech mu­zyków przygrywa na ostatnim planie. Scena jest pusta i szara, po bokach ograniczają ją sznu­ry perkusyjnych talerzy, odwrócone do góry dnem taczki na wapno zwisają z sufitu. Scenka goni scenkę, melodia melodię, pobrzmiewają pastisze motywów ułańskich, narodowych, polone­zów, polskich żołnierskich pio­senek. Kabaret? W takim stopniu, w jakim i przez Tuwima został on wpisany w tekst "Balu w ope­rze". W tekst, który posługując się kabaretową formą, kabaret czy­ni figurą społeczności. Ukształtowana przez Ryszarda Majora sceniczna wersja "Balu w operze" przekłada poezję na teatr. W sztuce budowania form sce­nicznych jest Major z pewnością jednym z najsilniejszych w mło­dym pokoleniu reżyserskim. Po­czątkowo spektakl robi wrażenie, iż cała akcja sceniczna zos