Zrealizowany ostatnio w Tea­trze im. Słowackiego "nowy Wit­kacy" budzi zainteresowanie specjalne: nie tylko ze względu na fascynującą osobowość twór­czą autora i ekscytację towarzy­szącą niezmiennie każdorazowej "przymiarce" jego nieokiełzna­nych fantasmagorii do scenicz­nego konkretu. Tym razem wchodzi w grę jeszcze czynnik dodatkowy, związany z ewokacją pewnego epizodu z naszej przeszłości teatralnej; epizodu, który choć krótkotrwały i kon­trowersyjny, zasługuje jednak na pewno na upamiętnienie i mo­żliwie dokładną analizę. Chodzi o "Nową Scenę" - teatr ekspe­rymentalny, prowadzony w okre­sie 1927-28 przez Edmunda Wiercińskiego, ówczesnego odszczepieńca z Reduty, zbuntowa­nego przeciwko naturalizmowi, "bebechowatości" i wszelkiej w ogóle "prawdzie życiowej" w ob­razowaniu teatralnym i usiłują­cego budować przedstawienia oparte wyłącznie na elementach "czystej formy". W repertuarze tej sceny znalazła się również owa Witkiewiczo