Warszawski Teatr Dramatyczny, ta licząca się niegdyś w kraju sceną lata świetności ma już za sobą. I trudno zna­leźć jakieś racjonalne tego przyczyny, bo niby tradycje są solidny zespół ak­torski także, a i niejeden znakomity re­żyser realizował na tej scenie swe wi­zje. Do zaprzeszłej historii należą już, nie­stety, wielkie spektakle Dramatyczne­go, jak inaugurujące działalność tego teatru "Wesele" Wyspiańskiego, "Romulus Wielki" Dürrenmattą "Policjanci" Mrożka czy otwierające Małą Scenę "Krzesła" Ionesco. Ostatnimi laty racze­ni jesteśmy bowiem przez ten teatr spektaklami przeciętnymi, marnotra­wiącymi aktorskie talenty i życzliwość widzów. Repertuar robi wrażenie plano­wanego chaotycznie, a fakt, że czasem błyśnie udana premierą wydaje się przypadkowy. Pod koniec ubiegłego roku wysta­wiono w Dramatycznym dwie współ­czesne sztuki polskich autorów: "Ósmy dzień tygodnia" Marka Hłaski i "Dziew­czynki" Ireneusza Iredyński