Na ogół nasza wizja opery narodowej nie ma nic wspólnego ze znajomo­ścią jej didaskaliów, ale stanowi kon­glomerat historycznych scen z obra­zów Matejki połączonych z obiego­wymi, choć nie zawsze zgodnymi z prawdą historyczną, poglądami na temat realiów życia w XVII, XVIII i XIX-wiecznej Polsce. Chociaż akcja "Strasznego dworu" rozgrywa się pod koniec XVII wieku, opera dotyka zara­zem wydarzeń, które rozegrają się w drugiej połowie wieku XIX. Dzieło stworzone przez Stanisława Moniu­szkę i Jana Chęcińskiego służyło głów­nie "ku pokrzepieniu serc", tuż po stłu­mieniu Powstania Styczniowego. Trzeba więc przyznać, że sięgnięcie po tę odległą w końcu opowieść jest aktem reżyserskiej odwagi. Każdy twórca inscenizacji ma pra­wo, a nawet obowiązek, odczytywać tekst dzieła w sposób indywidualny. Pojawia się jednak pytanie, do jakie­go stopnia można zmieniać libretto i poprawiać partyturę. Ostatnia inscenizacja "Strasznego dwor