Niełatwo jest uchwycić w kilku słowach takie zjawiska, jak taniec współczesny i nowa choreografia. Można jednak wskazać ich wspólne elementy i poszukać spójnego portretu środowiska współczesnych polskich choreografów i choreografek - pisze Marcelina Obarska w portalu culture.pl

Taniec współczesny to jeden z najciekawiej rozwijających się obszarów współczesnej polskiej sztuki. Sprytnie wymyka się konwencjom, balansując na granicy między dziedzinami: teatrem, tańcem, performansem i sztukami wizualnymi. Jego widownia dopiero się rozwija, wychodząc poza "bańkę" specjalistów i przyjaciół. Podobnie jest z narzędziami służącymi do jego opisu. Trudno w tym przypadku używać słowa "widowisko" z jego polskimi konotacjami, bo najczęściej spektakle nowego tańca są konsekwentnie niewidowiskowe - minimalistyczne i skromne. Stanowią przeciwwagę dla nadprodukcji obrazów i znaczeń. Pozwalają się zatrzymać albo oddać się nowoczesnej, miejskiej medytacji. Coraz częściej zajmują nie tylko przestrzeń sceny i sal teatralnych, ale także muzeów i galerii sztuki. To nie balet.... A gdyby tak spróbować w 10 hasłach zawrzeć esencję nowych praktyk taneczno-choreograficznych? Choć środowisko to nie jest homogeniczne, na potrzeby n