Coś się zmieniło w naszym krajobrazie. Niby ciągle te same wojny, a kule na nich jakby innego kalibru. Wydaje się (nawet zostało udowodnione), że polityk, kiedy chce zmienić dyrektora, ma potężną liczbę własnych narzędzi. Może wysyłać kolejne kontrole (czy zachowane są zasady finansowania, wydawania i BHP) i ujawnić później raporty (zawsze będzie co ujawnić). Może ogłosić konkurs (i wcześniej ustalić jego zasady). Może w trosce o podatki podliczyć miejsca na widowni i następnie podliczyć widzów na widowni (na końcu wyciągając wniosek). Pewnie narzędzi jest jeszcze oho, ho, o wiele więcej. A wszystko to w ramach jego kompetencji, ba!, obowiązku - pisze Marzena Sadocha w Notatniku Teatralnym

Część I. Scenariusz wydarzeń Wsiadać, drzwi zamykać. Od morza po Sudety (Gdańsk-Wrocław-Wałbrzych-Jelenia Góra) mknie przez kraj teatralny ekspres pełen reformatorów. Przekonani o swojej potędze (w kupie siła) zatrzymują się na kolejnych stacjach i uzbrojeni po zęby (w obowiązujące lub właśnie zmienione dokumenty) walczą o panowanie nad kolejnymi terenami, które do nich nie należą. Ale powinny należeć. - Jestem politykiem, wybrał mnie lud i moja partia, żeby rządzić - mówi Pan Polityk i trudno nie przyznać mu racji. - Jestem dyrektorem, wybrał mnie Pan Polityk, żeby rządzić teatrem - mówi Pan Dyrektor i trudno nie przyznać mu racji. - W takim razie zwolnię Pana - mówi Pan Polityk i trudno nie przyznać mu racji. - W takim razie będę protestować - mówi Pan Dyrektor i jest mu smutno. Wychodząc z wypowiedzeniem, grozi, że nie będzie już wielkiej sztuki. - To nie będzie - wzrusza ramionami Pan Polityk i nie jest mu smutno. Mam p