Barbara Borys-Damięcka wspomina, że największe kłopoty podczas realizacji były zawsze z oryginalnymi rekwizytami: - Kiedy ktoś wracał z zagranicznej delegacji, miał obowiązek zdać do magazynu butelki po alkoholach, puszki po kawie czy paczki po papierosach - historię "Kobry" przypomina Maciej Wesołowski w Gazecie Wyborczej - Dużym Formacie.

Proszę pana, to był mus! Obowiązek! W każdy czwartek wieczorem trzeba było zasiąść przed telewizorem - podnosi głos medioznawca prof. Wiesław Godzic. - W przaśnych latach 60. "Kobra" to były drzwi uchylone na Zachód. To był inny świat. Wyszukany, piękny język, eleganckie stroje i wnętrza. Dla PRL-owskiego odbiorcy to wszystko było czymś z kosmosu, z Marsa. - W czasie "Kobry" ulice naprawdę pustoszały, nie ma w tym żadnej przesady. Potem były te wszystkie "Isaury" i "Dynastie". A w latach 60. to "Kobra" była "Isaurą". Każdy musiał przynajmniej się orientować, co tam grali, bo następnego dnia wszyscy to komentowali. W sklepie, w biurze, w fabryce - opowiada aktor Krzysztof Kowalewski. - To było zjawisko podobne do wspólnego oglądania meczów piłkarskich - przypomina reżyser Jerzy Gruza. - Ludzie zbierali się w domach tylko po to, by zobaczyć spektakl, i robili zakłady, kto zabił. Hitchcock z lwowskiej fali "Kobra" urodziła się w Telewizji Pols