Tekst Inscenizację oparł {#os#10275}Grotowski{/#} w zasadzie na "Dziadach wileńsko-kowieńskich". W zakres przedstawienia weszło z tekstu poematu to, co wiąże się z obrzędem, ro­mantyczną miłością i romantycznym buntem. Prócz "Dziadów" części II i IV, które kolejno stanowiły akt pierwszy i drugi przedstawienia, wykorzystano fragmenty części I oraz Wielką Improwizację, które złożyły się na akt trzeci. Pominięto - z wyjątkiem Improwizacji - całe "Dziady drezdeńskie": jest to bowiem poemat inny, o wątku ściśle narodowym i politycznym. Tak przykrojony i zmontowany tekst traktowano ze skrajnym, chwilami prze­wrotnie żartobliwym pietyzmem. Wygłaszano motta z Szekspira i Jean Paula, wstęp Mickiewicza, informujący o ludowym charakterze uroczystości Dziadów, niektóre uwagi odautorskie, wprowadzające w scenerię i zdarzenia. W wymowie zachowano osobliwości Mickiewiczowskiego języka, podkreślając je niekiedy pro­wokacyjnie. Założenia insceni