Niewiele przedstawień w XX wiecznym polskim teatrze wywołało tak silny oddźwięk i cieszyło się takim powodzeniem jak "Dziady" w inscenizacji Konrada {#os#6236}Swinarskiego{/#}, których premiera odbyła się w lutym 1983 roku. Do Starego Teatru w Krakowie ciągnęły pielgrzymki z całej Polski. Samo przedstawienie stało się punktem odniesienia dla późniejszych realizacji arcydzieła Adama Mickiewicza. Tym, co fascynowało w spektaklu Swinarskiego, była oryginalność formy i od­waga interpretacji. Reżyser nie tylko zer­wał z tradycyjnym podziałem na scenę i widownię, ale też uruchomił jako teatralną przestrzeń niemal cały budynek Stare­go Teatru, rozmieszczając akcję również w westybulu, na balkonie i podestach usta­wionych na widowni. Takie zabiegi przyb­liżały akcję dramatu do widza, który sta­wał się współuczestnikiem zdarzeń. Poz­bawione poetyckiej koturnowości i dystan­su "Dziady" objawiły się jako intymna opowieść o człowieku i j