Niewiele przedstawień w hi­storii polskiego teatru wy­wołało tak silny oddźwięk i cieszyło się takim powodzeniem jak "Dziady" w inscenizacji Konra­da {#os#6236}Swinarskiego{/#}. Do Starego Tea­tru w Krakowie ciągnęły piel­grzymki z całej Polski, aby obej­rzeć "Dziady". Samo przedstawie­nie pozostawało w repertuarze przez wiele sezonów stając się legendą, a zarazem punktem odniesienia dla późniejszych realizacji arcydzieła Adama Mickiewicza. Tym, co fascynowało najbardziej w spektaklu Swinarskiego, była oryginalność formy. Reżyser nie tylko zerwał z tradycyjnym podziałem na scenę i widownię, ale też uruchomił jako teatralną prze­strzeń niemal cały budynek Stare­go Teatru, rozmieszczając akcję również w westybulu, na balkonie i podestach ustawionych na widowni sali widowiskowej. Takie zabiegi przybliżały akcję dramatu do widza. Służyło temu także prze­mieszanie aktorów z publicznością w scenie Obrzędu, który odbywał się w west