Wiele recenzji z przedstawienia "Dwóch teatrów" w realizacji Axera podnosi jako oryginalną cechę tego spektaklu, jako wprowadzoną w nim innowację, fakt, że bohater sztuki w finale nie rozstaje się z życiem; że śmierć jego była tylko pozorna. Chodzi tu o znany dylemat, dotyczący całej scenerii fantastycznej w końcowej partii utworu. Jak wiadomo, dyrektor "Małego Zwierciadła", fanatyczny rzecznik empiryzmu i tzw. małego realizmu w odtwarzaniu rzeczywistości, po przejściu straszliwego kataklizmu, który wstrząsnął całą jego dotychczasową filozofią, doznaje osobliwej wizji: objawia mu się "drugi teatr", będący antytezą, czy też może niezbędnym dopełnieniem dawnej jego placówki. W czasie tej wizji Dyrektor ogląda postacie i obrazy nierealne, prowadzi rozmowy z nieżyjącymi już ludźmi; a kiedy w tym korowodzie "duchów" przesuwa się przed jego oczyma zjawa ukochanej kobiety, o której wie, że zginęła i której straty nie może przeboleć - pęka m